ÇÖL

Çöl...
Hep düşünmüşümdür; Hacer'i ve İbrahim'i...
Neden ki, niye ki;
 İbrahim gibi bir peygamber duasının ve sabrının muştusu oğlu İsmail'i ve sevdiceği Hacer'i bıraktı biçarece bir başına, uçsuz bucaksız kum deryasının tam ortasında?

 Öyle ya çöldü bu, sonsuz çaresizliği yağdırmaz mıydı bir kadının yüreğine..

Üstelikte kucağında bebesi ile birlikte..

Susuzluk ve bereketsizliğin yaşamı kuruttuğu bu verimsiz topraklar kucağında bebesiyle bir ananın yüreğinde, hayata dair hangi bereketli limanlara yelken açtırabilirdi ki?

 Peki, Hacer'in;
 “Bizi bu susuz, bitkisiz çölde bırakıp nereye gidiyorsun?” şeklinde şefkat ve merhamet bekleyen seslenişinde, bir volkanın ateşine eşdeğer ızdırap kor halinde düşmez miydi sıradan bir babanın bile yüreğine?

Öyle ki; İbrahim'inde (a.s.):

"Sizi buraya Allah’ın emriyle getirdim ve sizi O’na emanet ediyorum” demesi İbrahimce bir sorumsuzluk gibi düşünülebilir miydi?

Oysa böylesi bir durum, bir peygamberde olsa hangi baba ve eş için kolay olabilirdi ki?

 Öyle ki bu siyahi kölenin;

“Eğer bu iş ALLAH'ın emri ve iradesiyle yapılıyorsa, nereye istersen git; benim şüphem yok ki ALLAH bizi, hor ve zayi etmez" teslimiyetinde İbrahim'in yüreğine bir nebzede olsa su serpen "HACER" ce sözleri asıl sahibi ve koruyucusuna olan itminan ve teslimiyetin en güzel göstergesi değil miydi?

Oysa payına düşen hasret, yalnızlık ve çöl ortasında kalmanın çaresizliğine dair hiçbir iz yoktu HACER'in yüzünde.

Mahsun ve kucağında bebesiyle yetim bırakılmış olmanın biçareliğini hiç hissettirmemişti sevdiceğine...

Öyle ki bu haliyle Rabbine olan güven ve tevekkülün sınanmış ve başarmış bir prototipiydi artık "O" ilahi kelamında konusu olan...

Düşünmek lazım... bizlerinde hayatlarında; her konudaki sınanmalarımızda varlıklarına iman ettiğimizi söylediğimiz peygamberlerin hayatlarına dair hangi davranış modellerini örnek aldığımız ve hangi duruşları sergilediğimiz konusunda.SELAMETLE KALIN