KAKTÜS ÇİÇEĞİM

Bir kaktüs çiçeği gibi olmalı hayatta…
 Unutulan olsanda yalnızlıklarında; her dem yeniden açmalısın kendi dünyanda…
Uzun zaman aralıklarıyla  olsada varlığını hatırladığım...
 Benimde bir kaktüs çiçeğim var balkonumda.

En hoyrat duygularımla  unuttuğum, hiç konuşmadığım ve suyunu vermediğim kaktüs çiçeğim;  onu hep unutsamda;    beni hiç unutmamacasına  gülümser varlığıyla  bana.
Hep yeniden açar hayata…
Özrümü haykırırcasına  dokunmak  istesem yapraklarına;  kurumuş toprağından yeniden selam yollar hayata ve bana...
Dokunmamı istemesede ona...
 Hiç küsmez bana…
   Kimbilir ne üzüntülerden geçer, neler düşünür onu unutmuşluklarımda…
Ama o herdem yine yeniden açan çiçeği ile dikenlerinden mesaj yollarcasına gülümser bana daima…
Hiç boynunu büktüğünü, kapris yaptığını görmedim oysa…     
Hangi üzüntülerinden demlenmiş  kırılganlıklarında yeniden bağlanmıştır hayata acaba?
 Kimbilir...

  Hoyratça tüm yokluklarda,  kurumuş toprağında biriktirdiği  hüzünlerinden beslenmiştir belkide yaşama.
Düşünüyorumda   beni güçlü kılanda  tıpkı balkonumda unuttuğum bu kaktüs çiçeğim gibi üzüntülerimden doğan hüzünlerim midir acaba?
Öyle ya bir parça mutluluk ve sevinç nasıl bir sarhoşluk vermiştir hayata…
Oysa ki hüzünler demlemiştir beni daima yaşama…
Varım dememi istercesine tüm varlığımla, daha iyiye ve güzelliklere bilenmişimdir belki de hayatta onunla...
Selametle kalın.